Milicja Niepokalanej

Program działania:

Cel to staranie się o nawrócenie grzeszników, heretyków, schizmatyków, żydów itd., a zwłaszcza masonów i ouświęcenie wszystkich pod opieką i za pośrednictwem Niepokalanej.

Tak więc staranie się o nawrócenie wszystkich i każdego z osobna, którzy tego nawrócenia potrzebują, i uświęcenie każdej duszy, która jest i będzie - bez żadnego wyjątku, jest celem MI. Szczególnym jednak charakterem, odróżniającym MI od wielu innych zrzeszeń pracujących dla zbawienia i uświęcenia dusz, jest to, że MI pod opieką Niepokalanej, za Niepokalanej pośrednictwem działalność swoją rozwija. W jakim zaś stopniu ma się to dziać przez Niepokalaną, wskazują w drugiej części warunki, i tak;

Pierwszy istotny warunek należenia do MI i działania brzmi:

„Oddać się całkowicie Niepokalanej jako narzędzie w Jej niepokalanych rękach”, więc to nie my, ale Ona sama w nas i przez nas, jako narzędzia, w myśl ducha Milicji ma działać. By zaś to umożliwić, dusza wstępująca do MI Niepokalanej całkowicie, bez żadnych zastrzeżeń, nieodwołalnie oddać się musi. 

Drugim warunkiem, znakiem zewnętrznym tego wewnętrznego oddania się, to Cudowny Medalik Niepokalanej Dziewicy, który Ona sama objawiła i nosić poleciła. W sprawie nawrócenia i uświęcenia dusz środkiem może być tylko Boża łaska, a tę modlitwą sprowadzać trzeba. Toteż na pierwszym miejscu pomiędzy środkami widnieją akt strzelisty, który Niepokalana sama podała przy objawieniu Cudownego Medalika: „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy” i członkowie MI dodają: „i za wszystkimi, którzy się do Ciebie nie uciekają”, obejmując w ten sposób modlitwą wszystkie dusze i każdą z osobną po całym świecie, „a zwłaszcza za masonami”, bo ci nieszczęśliwi, chociaż z ukrycia, jednak stanowią głowę najrozmaitszych wystąpień przeciwko Bogu, Kościołowi, zbawieniu i uświęceniu dusz; a w końcu dodają: „i poleconymi Tobie”, by Niepokalanej powierzyć te sprawy zbawienia i uświęcenia dusz, nad którymi w chwili bieżącej pracują.

Poza tym wszelkie środki, oczywiście „byle godziwe”, na jakie tylko pozwala stan, warunki i okoliczności, co do których to środków zostawia się ich wybór gorliwości i roztropności każdego. Ponieważ zaś Niepokalana sama poleciła rozpowszechnianie Cudownego Medalika, medalik ten stanowi jakoby kulkę w rękach rycerzy Niepokalanej, którą zranione miłością ku Niepokalanej dusze Jej się łatwiej oddają. Gorliwość może być rozmaita, jedni ograniczają się do jednego czy drugiego środka, inni powiedzą sobie, że żadnego ze środków nie pominą. Jedni będą działać pojedynczo, inni zaś wiążąc się pomiędzy sobą różnymi ustawami, wspólnymi siłami do celu zdążać będą.

Chociaż podział i nazwę różnych stopni gorliwości można by w najrozmaitszy sposób ustalać, to jednak dotąd tych, którzy zadośćczynią istotnym wymaganiom dyplomika, zwykło się nazywać MI 1. 

Tych zaś, co dla zbiorowej akcji posunęli gorliwość swoją do związania się jeszcze jakimś statutem czy ustawą, zwykło się nazywać MI 2. 

Wreszcie tych wszystkich, którzy powiedzieli sobie, że żadnego z możliwych środków nie pominą, zowie się MI 3.

„Uwaga” głosi, że środki nie są elementem ściśle obowiązującym, ale są tylko polecone. Tak więc, choćby ktoś środków tych nie używał, jeżeli swojego oddania się Niepokalanej nie odwołał, jeszcze do MI należał będzie. Następnie „uwaga” jeszcze głosi, że nic nie obowiązuje pod grzechem, choćby najmniejszym nawet i że miłość ku Przenajświętszemu Sercu Pana Jezusa, aby jak najwięcej dusz jak najściślej z nim przez Niepokalaną połączyć, jest naszym jedynym bodźcem. Miłość więc Boża to ostateczny cel całej pracy MI.

Ducha MI głęboko ujmuje akt poświęcenia się Najświętszej Pannie Niepokalanej. Dzieli się on na dwie części. W pierwszej z nich dusza oddaje się Niepokalanej bezgranicznie i zwracając się do niej mówi: „O Niepokalana, nieba i ziemi Królowo, Ucieczko grzesznych i Matko nasza najmiłościwsza, Ty, której Bóg cały porządek miłosierdzia powierzyć raczył, ja N. N., niegodny grzesznik, rzucam się do stóp Twoich, kornie błagając, abyś mnie całego i zupełnie za rzecz i własność swoją przyjąć raczyła i uczyniła ze mną wraz ze wszystkimi władzami mej duszy i ciała i z całym mym życiem, śmiercią i wiecznością, cokolwiek Ci się podoba”. To istotna część MI - bezgraniczne oddanie się Niepokalanej, by stać się Jej, coraz bardziej, coraz doskonalej Jej, pod każdym względem Jej, i na zawsze, na wieki nieodwołalnie Jej.

Dusza tak Jej oddana, bezwiednie już wpływa także i na otoczenie, promieniuje dookoła i innych do naśladowania pociąga; ale to jej nie wystarcza. Ona pragnie dla Niepokalanej zrobić wszystko, co może, i dlatego w dalszym ciągu w tym akcie poświęcenia błaga: „Użyj także, jeżeli zechcesz, mnie całego, bez żadnego zastrzeżenia, do dokonania tego, co o Tobie powiedziano: Ona zetrze głowę twoją, jako też: Wszystkie herezje samaś zniszczyła na całym świecie, abym w Twoich niepokalanych i najmiłościwszych rękach stał się użytecznym narzędziem do zaszczepienia i jak najsilniejszego wzrostu Twej chwały w tylu zbłąkanych i obojętnych duszach, a w ten sposób do jak największego rozszerzenia błogiego królestwa Najświętszego Serca Jezusowego. Albowiem gdzie Ty wejdziesz, tam łaskę nawrócenia i uświęcenia wypraszasz. Przez Twoje bowiem ręce wszelkie łaski z Najsłodszego Serca Jezusowego na nas spływają”. I wreszcie dodaje korną prośbę: „Dozwól mi chwalić Cię, Panno Przenajświętsza, i daj mi moc przeciwko nieprzyjaciołom Twoim”.

Akt poświęcenia zawiera całą istotę ducha MI, którego formę przedstawia dyplomik.

o. Maksymilian Maria Kolbe,
Niepokalanów, 1940