Opory

Kimże jesteś człowiecze, by się spierać z Bogiem, mówiąc czemu mnie takim uczyniłeś? ( Rz 9,20) Biada dzbanowi, temu, kto się spiera ze swoim stwórcą. Czy powie glina, co robisz niezdaro? ( Iz 45,9) Takie postawy nie podobaja się Bogu, choć je akceptuje i na nie się godzi.

Czemu człowiek stawia Mu opory? Czemu sie boi wydać w Jego ręce? Nie wierzy Mu, nie ufa do końca. Chce sobie życie układać po swojemu. Ufność warunkuje naszą współprace z Nim i uległość Jego prowadzeniu.

Bunt człowieka i niechęć bycia formowanym, lepionym przez Boga wypływa z naszej pychy i pragnienia, by po swojemu, na swój sposób siebie lepić. Wydaje nam się, że wiemy co jest dla nas lepsze i czego potrzebujemy. Gdy nie jesteśmy tacy, jacy marzyliśmy być lub jacy są inni, rodzi się w nas bunt i niezadowolenie. Zaczynamy wówczas być samodzielni, niezależni. Nigdy nam to nie wychodzi na dobre. W pokorze i ufności leży nasze ocalenie.