Przemiana

Uroczystość Przemienienia Pańskiego znana jest od szóstego stulecia chrześcijaństwa. Początkowo była obchodzona na Wschodzie. W Kościołach lokalnych obchodzono ją w VII wieku. W roku 1456 papież Kalikst III wprowadził tę uroczystość jako dziękczynienie za odniesione zwycięstwo chrześcijańskiego oręża pod Belgradem w dniu 6 sierpnia. W Polsce święto Przemienienia Pańskiego było znane już w XI wieku.

Ewangeliści: Mateusz, Marek i Łukasz szczegółowo opisują to wydarzenia (Mt 17, 1 – 9; Mk, 9, 2 – 90; Łk 9, 28 – 36), ponadto sam św. Piotr wspomina to wydarzenie (2 P 1, 16 – 18) zapewniając chwalebnym powrocie Jezusa Chrystusa w czasie paruzji. Najdłuższą relację Przemienienia Jezusa przekazuje nam św. Łukasz, zaś Mateusz i Marek dodają do niego szczegóły, że góra, gdzie się to wydarzyło była osobno położona i wysoka. Podczas przemienienia Jezusa Twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło (Mt 17, 2), Marek dodaje jeszcze wyjaśnienie: Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden folusznik na ziemi wybielić nie zdoła (Mk 9, 3).

Św. Cyryl Jerozolimski (+387) wyraził pogląd, że Górą Przemienienia Pańskiego była Góra Tabor. Jego zdanie powtarza św. Hieronim (+ok. 420), a za nim cała tradycja chrześcijańska. Góra Tabor wznosi się 562 m. n.p.m. Ponieważ leży w obszarze depresji, jej faktyczna wysokość wynosi ok. 600 – 620 m. Ma kształt wielkiej kopy, a z jej wierzchołka roztacza się widok na okoliczne miasta Galilei i Samarii, na Jezioro Tyberiadzkie i rzekę Jordan. Jest oddalona ok. 35 km od Nazaretu.

TAJEMNICA PRZEMIENIENIA

W wydarzeniu z Góry Tabor nie chodzi wyłącznie o zewnętrzne zjawisko, co mogłoby sugerować słowo „przemienienie”. Istotą tego zdarzenia było ukazanie się Jezusa tym, kim On jest w swojej naturze i istocie, że jest Synem Bożym. Przemienienie Jezusa miało przygotować Apostołów na przeżycie tajemnicy Męki, śmierci i zmartwychwstania ich Mistrza i Nauczyciela. W drodze na Górę Jezus mówił do nich, że musi iść do Jerozolimy i wiele cierpieć od starszych i arcykapłanów, i uczonych w Piśmie; że będzie zabity i trzeciego dnia zmartwychwstanie (Mt 16, 21). Jezus przemienił się na oczach Apostołów, aby w dniach próby ich wiara w Niego się nie zachwiała.

Papież Jan Paweł II w adhortacji Vita Consecrata pisze: „Przemienienie jest nie tylko objawieniem chwały Chrystusa, ale także przygotowuje do doświadczeń Jego Krzyża. Wiąże się z «wejściem na górę» i z «zejściem z góry»: uczniowie, którzy przez chwilę mogli się cieszyć bliskością Nauczyciela, ogarnięci blaskiem życia trynitarnego i świętych obcowania, jakby przeniesieni poza horyzont wieczności, zostają natychmiast sprowadzeni na powrót do rzeczywistości codziennej, gdzie widzą już tylko «samego Jezusa» w uniżeniu ludzkiej natury i słyszą wezwanie, aby powrócić na nizinę i tam wraz z Nim wypełniać z trudem Boży zamysł i odważnie wejść na drogę Krzyża”(VC 14).

Tajemnica przemienienia jest ciągle przeżywana w Chrystusowym kościele. Spotkanie z Chrystusem na Górze Przemienienia potrzebne jest każdemu chrześcijaninowi, by mógł bezgranicznie zawierzyć miłości Bożej. Pełne zachwytu spojrzenie na chwałę Chrystusa w ikonie Przemienienia objawia „przede wszystkim Ojca, Stwórcę i Dawcę wszelkiego dobra, który przyciąga do siebie swoje stworzenie mocą szczególnej miłości i z myślą o powierzeniu mu szczególnej misji. «To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!» (VC 17).

Jezus Chrystus wzywa wszystkich, których dał Mu Ojciec, aby poszli za Nim nadając w ten sposób kierunek swojemu życiu zgodnym z zasadami ukazanymi w Ewangelii. Spotkanie na Górze Przemienienia, jest spotkaniem człowieka z Całą Trójcą Przenajświętszą. W chwili zachwytu apostołów „«Obłok świetlany osłonił ich». Według jednej ze znamiennych interpretacji duchowych Przemienienia obłok ten jest obrazem Ducha Świętego”(VC 19). Cała egzystencja chrześcijanina, jest głęboko związane z działaniem Ducha Świętego. To Duch Święty budzi pragnienie w naszych sercach, aby miłością zawierzenia odpowiedzieć Bogu na Jego miłość.

Cud Przemienienia ukazuje nam, że Jezus, który wszystko ma w swoim ręku, może odmienić nasz los. Święto Przemienienia przypomina, abyśmy trwali w nadziei, że przyjdzie czas, kiedy Pan wszystkich nas odmieni, a nasze ludzkie ciała w tajemnicy zmartwychwstania ciał uczyni uczestnikami swojej chwały.

Niech przeżywanie tajemnicy Przemienienia Pańskiego napełni radością nasze serca i pobudzi do podejmowania stałej przemiany duchowej, abyśmy naśladując Chrystusa w życiu doczesnym mogli się z Nim zjednoczyć po przejściu do wieczności.
Ks. Krzysztof Kóska