TERAZ BYLEM RZECZYWISCIE W ZALOSNYM POLOZENIU. W WIEZY NIE BYLO DOSLOWNIE NICZEGO, OPROCZ MNIE I MOJEGO CIENIA. SCIANY WZNOSILY SIE PIONOWO AZ PO DACH, W KTORYM JAK DOSTRZEGLEM ZE SWOJEGO MIEJSCA, ZNAJDOWAL SIE JEDEN KWADRATOWY OTWOR. BYLO TO, JAK SIE ZORIENTOWALEM, JEDYNE OKNO, KTORE POSIADALA WIEZA. USIADLEM NA PODLODZE W STANIE ZUPELNEGO ZOBOJETNIENIA.
BARDZIEJ NIZ KIEDYKOLWIEK TESKNILEM ZA WOLNOSCIA, BARDZIEJ PONURO NIZ KIEDYKOLWIEK WYCZEKIWALEM NASTEPNEGO NIESZCZESNEGO DNIA. CZEKAJAC TYLKO NA SEN NOCY, ODMIERZALEM WEDLUG PROMIENI SLONECZNYCH, LAPANYCH PRZEZ MALE OKNO W DACHU MOJEJ WIEZY, JAK MIJA CZAS.
OKOLO POLUDNIA WZDRYGNALEM SIE, JAKBY OWLADNELO MNA COS OBCEGO MOIM ZMYSLOM I MOJEMU DOSWIADCZENIU; JEDNAK BYL TO GLOS SPIEWAJACEJ KOBIETY. CALY ZADRZALEM Z RADOSCI, ZDUMIENIA I PRZECZUCIA NIEPRZEWIDZIANEGO. NICZYM ZYWA DUSZA, NICZYM WCIELENIE NATURY, PIESN WNIKNELA DO MOJEGO WIEZIENIA. KAZDY TON ROZWIJAL SKRZYDLA I KLADL SIE JAK PIESZCZOTLIWY PTAK NA MOIM SERCU. PIESN KAPALA MNIE JAK MORZE, ZACHWYCALA NICZYM CUDOWNY AROMAT; WNIKALA DO MOJEJ DUSZY JAK DUZY LYK CZYSTEJ ZRODLANEJ WODY, OSWIECALA MNIE NICZYM SLONCE; LAGODZILA MNIE JAK GLOS I DLON MATKI.
NIE WIEDZAC PRAWIE , CO ROBIE, OTWORZYLEM DRZWI. DLACZEGO NIE ZROBILEM TEGO WCZESNIEJ? NIE WIEM. Z POCZATKU NIKOGO NIE WIDZIALEM, LECZ KIEDY PRZECISNALEM SIE OBOK DRZEWA, KTORE ROSLO W SAMYM WEJSCIU, UJRZALEM SIEDZACA NA ZIEMI, OPARTA O PIEN DRZEWA, TYLEM DO MOJEGO WIEZIENIA, PIEKNA KOBIETE. SPOJRZALA NA MNIE I USMIECHNELA SIE. O! BYLES TAM WIEZNIEM? BARDZO SIE CIESZE, ZE WYBAWILAM CIE STAMTAD.
Georg MacDonald ( Phantastes)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz